Het was voorjaar en zó heerlijk buiten op het land! Rondom de akkers en de weiden waren er grote bossen en midden in die bossen diepe meren. In een klein meertje, midden in de zonneschijn zat een eend op haar nest; zij moest haar kuikentjes uitbroeden.

Eindelijk sprong het ene ei na het andere open: “piep, piep,” klonk het. “Heb jullie hier toch wel allemaal bij elkaar?” De moedereend stond op en zei: “Neen, het grootste ei ligt er nog” en ze ging weer liggen.

Eindelijk barstte het grote ei en het jong waggelde naar buiten. Het was veel groter en zag er anders uit dan de andere kuikens. De moedereend keek ernaar en zei: “Hm, je bent wel vreselijk groot. Geen van de anderen zien er zo uit. Nou, hup, het water in allemaal, dan zal ik jullie aan de andere eenden voorstellen”.

De andere eenden kwamen kijken naar hen en zeiden heel luid: Foei, wat ziet dat ene jong er uit! Dat laten we niet toe! En onmiddellijk vloog er een eend op hem af en beet hem in zijn nek.

Het arme eendje was erg bedroefd, omdat er werd gezegd dat hij zo lelijk uitzag en het werd hoe langer hoe erger. Zelfs zijn eigen broertjes en zusjes deden lelijk tegen hem. Als hij in het water keek en zijn eigen spiegelbeeld zag schrok hij zelf ook – hij zag er zo anders uit dan de andere eendjes. Hij besloot om weg te lopen en vloog over de omheining.

Hij dreef alleen op het water en voelde zich verschrikkelijk eenzaam want niemand wilde iets met hem te maken hebben. Het najaar brak aan, de bladeren in de bossen werden geel en bruin. Het werd heel koud en het arme eendje had het werkelijk niet best.

En dan, op een avond toen de zon prachtig onderging, kwam er een hele zwerm mooie grote vogels uit de bosjes. Het eendje had nog nooit zulke mooie vogels gezien: ze waren glanzend wit met lange buigzame halzen; het waren zwanen.

“Ik wil naar die prachtige, koninklijke vogels toevliegen. Misschien zullen ze me doodbijten, omdat ik, die zo lelijk ben, hen durf naderen. Maar dat doet er niet toe! Beter door hen te worden gedood, dan te worden gebeten door de eenden en andere dieren.

Het eendje vloog het water in en zwom naar de prachtige zwanen toe, die met ruisende vleugels op het eendje toeschoten. Hij boog de kop naar het wateroppervlak en wachtte de dood af. Maar wat zag het in het heldere water? Zijn spiegelbeeld! Hij was geen lompe, zwartgrijze, lelijke vogel meer; hij was zelf een mooie, witte zwaan! De andere zwanen groette hem welkom in hun groep – hij was nu niet meer alleen, hij was een van hen.

Er kwamen kleine kinderen naar het meertje, ze gooiden brood in het water. “Er is een nieuwe!” riepen de kinderen allemaal. “De nieuwe is de mooiste! Zo jong en zo prachtig!” En de oudere zwanen bogen diep voor hem.

De zon scheen opeens zo warm en zo goed. Toen ruisten zijn veren, zijn slanke hals verhief zich en uit de grond van zijn hart jubelde hij: “Van zoveel geluk heb ik niet gedroomd, toen ik het lelijke eendje was!”

En zo zie je maar! Als we ons spiegelen aan iets, wat niet bij ons hoort kunnen we de indruk krijgen dat we niet goed genoeg zijn. In de juiste omgeving is iedereen goed genoeg, zoals hij is.